دانلود کتاب The Guantanamo Files: The Stories of the 759 Detainees in America’s Ille (به فارسی: پرونده های گوانتانامو: داستان های 759 زندانی در ایالت آمریکا) نوشته شده توسط «Andy Worthington»
اطلاعات کتاب پرونده های گوانتانامو: داستان های 759 زندانی در ایالت آمریکا
موضوع اصلی: 1
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Pluto Press
نویسنده: Andy Worthington
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2007
تعداد صفحه: 351
حجم کتاب: 3 مگابایت
کد کتاب: 0745326641 , 9780745326641 , 074532665X , 9780745326658
توضیحات کتاب پرونده های گوانتانامو: داستان های 759 زندانی در ایالت آمریکا
«پرونده‌های گوانتانامو» اثر اندی ورتینگتون منبع ارزشمندی برای هر کسی است که حقیقت را درباره «بازداشت‌شدگان» (یعنی زندانیان) در GITMO می‌خواهد، عمدتاً مستقیماً از دهان اسب (یا به هر حال، دولت). او فصل به فصل این افسانه را منفجر می کند که این “جنگجویان سرسخت القاعده/طالبان” همگی در میدان جنگ اسیر شده اند و نشان دهنده “بدترین بدترین ها” هستند. در واقع، کاملا برعکس. ظاهراً بدترین بدترین ها یا توانستند از بین بروند یا توسط نیروهای ایالات متحده و ائتلاف رها شدند. عمدتاً فقط شیره‌های بدشانس فقیر بودند که در شبکه عرب‌هایی که توسط نیروهای ائتلاف شمالی و پاکستان اسیر شده بودند گیر می‌کردند و برای جوایز زیبا به ایالات متحده فروخته می‌شدند.
ورثینگتون کتاب را با گزارشی از «قیام» در قلعه جنگی آغاز می کند. در نگاه اول، نمی توان استدلال کرد که این اسیران «در میدان جنگ» اسیر نشده اند. با این حال، ورثینگتون کار قابل توجهی در افشای جزئیات انجام می دهد که روشن می کند این قیام جهادگران سرسخت مصمم به جنگ تا مرگ نبود، بلکه یک خیانت وحشیانه و قتل عام جنگجویان خارجی سطح پایین بود که قبلاً بر اساس این اعتقاد تسلیم شده بودند. که خلع سلاح شوند و به کشورشان برگردند. این خودکشی ها و “شورش ها” تنها پس از آن اتفاق افتاد که مشخص شد اسیرکنندگان قصد داشتند اسرا را به هر حال بکشند. در پاسخ به «شورش‌ها»، نیروهای ائتلاف قلعه را با بمب‌های خوشه‌ای دیزی بمباران کردند، نفت را به زیرزمینی که اسرا در آن مخفی شده بودند، ریختند و بعداً سعی کردند زیرزمین را زیر آب بریزند. از 400+ جسد پیدا شده پس از آن، دست‌های حداقل 200 نفر از پشت بسته شده بود. این واقعیت که 86 مرد از این قتل عام جان سالم به در بردند، از نظر دولت شاهدی است که آنها باید جنگجویان سرسخت باشند. بسیار شبیه به این که اگر زنی در جریان محاکمه جادوگران سالم در زیر آب نگه داشته شود، “اثبات” این بود که او باید جادوگر باشد.
از آنجا ورثینگتون با جزئیاتی تقریباً بیهوش کننده، اسارت گروه های قومی مختلف و سایر گروه ها در پاکستان، افغانستان و جاهای دیگر را در دوره های زمانی مختلف فهرست می کند. بیشتر این مردان در مساجد، مهمان‌خانه‌ها («خانه‌های امن» به زبان دولتی)، در خانه‌های خود یا خانه‌های دوستان، خانواده یا غریبه‌ها و حتی در بیمارستان‌ها – همه دور از هر «میدان جنگ»، مهم نیست که چقدر آزادانه اسیر شدند. کلمه تفسیر می شود. ورثینگتون به جزئیات اتهامات دولت علیه این افراد پرداخته و آنها را با داستان های خود مقایسه می کند. بسیاری ادعا می کنند که کارگران، معلمان یا بازرگانان بشردوستانه هستند، اما دولت هرگز تلاشی برای پیگیری شواهد احتمالی به نفع یا علیه این افراد انجام نداده است. ورثینگتون غالباً فاحش ترین نمونه های بیهوده و بیش از حد دولت را بیان می کند.
ورثینگتون همچنین شرایط برخی از زندان‌ها و اردوگاه‌ها (بسیار محرمانه) که این افراد در ابتدا به آنها برده شدند، رفتار وحشیانه‌ای که در طول مسیر با آنها شد، و همچنین سردرگمی محض در میان نیروهای ایالات متحده در مورد اینکه این افراد اصلاً چه کسانی بودند را توضیح می‌دهد. مکانیسم‌های بازجویی و غربالگری آنقدر آشفته بود که تلاش‌ها برای تعیین اینکه چه کسی باید آزاد شود و چه کسی باید به گیتمو ارسال شود تقریباً تصادفی بود. تا زمانی که به گیتمو رسیدند، آنها مجموعه‌ای متشکل از آشپزها و سربازان پیاده نظام بودند که با کارگران بشردوستانه، رانندگان تاکسی و حتی نوجوانان ترکیب شده بودند. تعداد کمی از اعضای بلندپایه القاعده یا طالبان در میان این ترکیب بودند.
در نهایت، ورثینگتون به بررسی وضعیت خود در GITMO می پردازد، از جمله چالش های قانونی، اعتصاب غذا و اقدام به خودکشی (و همچنین سه «خودکشی» موفق، که اکنون شواهد نشان می دهد که ممکن است قتل بوده باشد). او این افسانه‌ها را منفجر می‌کند که GITMO نوعی «مرکز تروریستی» است که در آن زندانیان در حال خوردن قفسه‌های بره در حالی که پاهایشان را ماساژ می‌دهند. او شهادت پس از شهادت در مورد آزار و تحقیر زندانیان از جمله نگاهی عمیق به شکنجه محمد القحطانی را بیان می کند.
ورثینگتون یکی از اولین کسانی بود که بر اساس اسناد خود دولت که از طریق قانون آزادی اطلاعات به دست آمده بود، تحقیقات عمیقی انجام داد. شواهد بیشتری به دست می‌آیند که نتیجه‌گیری‌های اولیه ورثینگتون را تأیید می‌کند: بازداشت غیرقانونی نامحدود در شرایط سخت به اصطلاح «جنگجویان دشمن» در GITMO بدون اجازه آنها برای اثبات بی‌گناهی خود، لکه‌ای بر سوابق حقوق بشر آمریکاست. اگر شواهد بیشتری وجود دارد که این افراد واقعاً «بدترین بدترین ها» هستند، دولت باید آن را آزاد کند. اما با توجه به شواهدی که تاکنون وجود دارد، به نظر می رسد که اکثر زندانیان در گیتمو، به تعبیر کتاب مقدس، «کمترین افراد» هستند.
Worthington begins the book with an account of the “uprising” at Qala-i-Jangi. At first glance, it would be hard to argue that these prisoners were not captured “on the battlefield”. However, Worthington does a remarkable job of bringing to light details that make it clear that this was no uprising of hardened jihadists determined to fight to the death, but rather a brutal betrayal and massacre of low level foreign fighters who had already surrendered on the belief that they would be disarmed and allowed to return to their country. The suicides and “riots” happened only after it became clear that the captors planned to kill the captives anyway. In response to the “riots”, coalition forces bombed the fortress with daisy cluster bombs, poured oil into the basement where the captives were hiding out, and later tried to flood the basement. Of the 400+ bodies found in the aftermath, at least 200 had their hands tied behind their backs. The fact that 86 men survived this massacres is evidence, in the government’s eyes, that they must be hardened fighters. Much like if a woman survived being held underwater during the Salem Witch Trials, it was “proof” that she must be a witch.
From there Worthington goes on to list, in almost mind-numbing detail, the capture of various ethnic and other groups in Pakistan, Afghanistan and elsewhere at different time periods. Most of these men were captured in mosques, guest houses (“safe houses” in government lingo), at their homes or homes of friends, family or strangers, and even in hospitals – all far from any “battlefield”, no matter how liberally the word is construed. Worthington details the government’s allegations against these men and compares them to their own stories. Many claim to be humanitarian workers, teachers or merchants, yet the government has never made any attempt tofollow up any possible evidence for or against these men. Often Worthington lays out the most egregious examples of government absurdities and overreaching.
Worthington also details the conditions at some of the prisons and camps (many secret) to which these men were initally taken, the brutal treatment they received along the way, as well as the sheer confusion among U.S. forces as to who these men even were. Interrogation and screening mechanisms were so chaotic that efforts to determine who should be released and who should be shipped to Gitmo were almost haphazard. By the time they arrived in Gitmo, they were a motley collection of conscripted cooks and foot soldiers mixed with humanitarian workers, taxi drivers and even teenagers. Few if any high-ranking al Qaeda or Taliban members were among the mix.
Finally, Worthington explores the situation at GITMO itself, including the legal challenges, the hunger strikes and the suicide attempts (as well as the three successful “suicides”, which the evidence now indicates may have been murder). He explodes the myths that GITMO is some kind of “terrorist resort” where the prisoners are eating racks of lamb while having their feet massaged. He relates testimony after testimony of abuse and degradation suffered by the prisoners, including an in-depth look at the torture of Mohammed al Qahtani.
Worthington was one of the first to do in-depth research based on the government’s own documents obtained through the Freedom of Information Act. More and more evidence is coming out that supports Worthington’s early conclusions: the unlawful indefinite detention under harsh conditions of so-called “enemy combatants” at GITMO without allowance for them to prove their innocence is a blot on America’s human rights records. If there is further evidence that these men really are the “worst of the worst”, the government should release it. But from the evidence so far, most of the prisoners at Gitmo appear to be, in Biblical terms, the “least of the least”.
دانلود کتاب «پرونده های گوانتانامو: داستان های 759 زندانی در ایالت آمریکا»
