دانلود کتاب Terrorism in American Cinema: An Analytical Filmography, 1960-2008 (به فارسی: تروریسم در سینمای آمریکا: فیلم‌شناسی تحلیلی، 1960-2008) نوشته شده توسط «Robert Cettl»
اطلاعات کتاب تروریسم در سینمای آمریکا: فیلم‌شناسی تحلیلی، 1960-2008
موضوع اصلی: سینما
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: McFarland
نویسنده: Robert Cettl
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2009
تعداد صفحه: 321
حجم کتاب: 2 مگابایت
کد کتاب: 0786441550 , 9780786441556
توضیحات کتاب تروریسم در سینمای آمریکا: فیلم‌شناسی تحلیلی، 1960-2008
تروریسم چیست؟ آیا استفاده از خشونت، به ویژه علیه غیرنظامیان، برای ایجاد تغییرات سیاسی است؟ اگر چنین است، چرا باید تعریف خود را به تهاجم مرگباری که توسط گروه های نسبتاً کوچکی مانند القاعده و IRA انجام می شود محدود کنیم؟ دولت ها دائماً زور مهلکی را بر بیگناهان شلیک می کنند: فقط از شهروندان هیروشیما و ناکازاکی یا زندانیان سابق آشویتس و داخائو بپرسید.
رابرت ستل، منتقد استرالیایی فیلم، این و سایر نکات حیاتی را در مقدمه «تروریسم در سینمای آمریکا: فیلم‌شناسی تحلیلی، 1960-2008» مطرح می‌کند. هرگز به ذهنم خطور نکرد که یک ژانر تروریسم وجود داشته باشد، اما Cetl با مراقبت فوق العاده مانع از توسعه آن می شود. ریشه در ژانر جاسوسی دارد، اگرچه این شکل در دهه 1970 با ظهور هواپیماربایی های ساف و فیلم هایی مانند “یکشنبه سیاه” به بلوغ رسید.
تروریست ها مانند جادوگران و فیلمسازان، مناظری را تداعی می کنند که هر دو ما را مجذوب خود می کند. آنها بیشتر از شرورهای هیچکاک یا جیمز باند، هیولاهای فیلم را موازی می‌کنند: مانند دراکولا، فردی کروگر و جیسون، آنها ذهن ما را با کابوس‌های اجتناب‌ناپذیر آغشته می‌کنند. همانطور که ستل در مورد تروریسم در آغاز دهه 1970 می نویسد،
“در هدف قرار دادن این افراد غیر جنگنده و قرار گرفتن آگاهانه در معرض رسانه ها، تعریف جدید و دقیق تروریسم به زودی در سینما اهمیت ویژه ای پیدا کرد تا آن را از برنامه های قبلی جنگ سرد متمایز کند.”
بر خلاف فیلم جنگی که طبیعتاً به تماشاگران اجازه می دهد خود را از قتل عام جدا کنند، فیلم تروریستی حمله به غیرنظامیان را به تصویر می کشد. مخاطب نمی تواند با قربانیان همدردی نکند و مانند فیلم ترسناک، درد آنها را تجربه کند.
و مانند فیلم‌های ترسناک، فیلم‌های تروریستی با تماشاگران معامله‌های اخلاقی کنجکاوی انجام می‌دهند. بینندگان چه اعتراف کنند و چه نپذیرند، نه تنها برای به تصویر کشیدن شر انتقام‌جویانه، بلکه برای مشاهده خشونت‌های خونین شیطانی در فیلم‌های تروریستی شرکت می‌کنند. کاتارسیس غیر اخلاقی است. همانطور که یک فیلم زامبی باید شامل جویدن مرده بر روی گوشت زنده ها باشد، یک فیلم تروریستی نیز باید مرگ بیگناهان را به تصویر بکشد.
مانند ژانرهای جنگی و ترسناک، فیلم تروریستی تا همین اواخر اغلب با تشریح دردناکی واضح از خیر و شر مشخص می شد.
“پدرسالار خوب، اغلب یک شخصیت پدری به اندازه یک فرد تنها، وظیفه اساسی دارد تا عملکرد نظم پدرسالارانه مناسب را بازگرداند – یعنی سبک زندگی آمریکایی. حق تعیین سرنوشت فردی و سبک زندگی آمریکایی آرمان‌های همزیستی هستند.به این ترتیب تروریست دشمن جهانی اما بیمارگونه آزادی، مرموز و تهدیدآمیز و فراتر از توجیه یا حتی تبیین سیاسی-ایدئولوژیکی یا اومانیستی است. ”
فیلم‌های تروریستی، علی‌رغم جهان‌بینی‌های غالباً جنون‌گرایانه‌شان، «تقریباً می‌توانند نمایشنامه‌های اخلاقی کوچک در نظر گرفته شوند. آنها به این موضوع پرداختند که چه اتفاقی می‌افتد وقتی که یک حق اساسی انسانی مانند تعیین سرنوشت نقض شود». و با این حال گفتگو اغلب بین تروریست ها و قدرت مخالف آنها نیست، بلکه بین عناصر مختلف غرب است. اگر گروگان‌ها کشته شوند، تقصیر طرف مذاکره کننده (یا غیرمذاکره‌کننده) است و نه مسئولیت خود تروریست‌ها.»
ستل اشاره می کند که بلافاصله پس از 11 سپتامبر کمبود فیلم های تروریستی وجود داشت. همانند جنگ ویتنام، تنها پس از گذشت مدتی بود که دوربین های هالیوود آماده فوکوس بر روی سوژه شدند. جای تعجب نیست که دولت بوش طرز فکر مانوی فیلم های تروریستی قبلی را پذیرفت: «یا با ما هستی یا علیه ما». ستل می نویسد با گذشت زمان، این موقعیت هم در سیاست و هم در سینما جای خود را به دیدگاه های ظریف و حساس تری داد. از سال 2007، نسل جدیدی از فیلم‌ها منتشر شد که جنگ ترور را نقد می‌کردند، مانند «Rendition» و «Redacted» یا بر مدارای مذهبی مانند «خائن» تأکید می‌کردند. تنها یک سال بعد، باراک اوباما انتخاب شد.
مانند بررسی هر ژانری، بسیاری از فیلم‌هایی که ستل در فیلم‌شناسی‌اش ثبت کرده است، صرفاً شلوغ هستند. با این حال، «تروریسم» شامل چند فیلم بزرگ مانند «شبکه»، «باشگاه مبارزه» و شاهکار نادیده گرفته «سوزاندن! با این وجود، این ژانر هنوز نتوانسته «2001: A Space Odyssey»، «Apocalypse Now» یا «Chinatown» خود را به دنیا بیاورد: شاهکاری که هم از قراردادهای ژانر خود پیروی می کند و هم آنها را بازتعریف می کند.
«تروریسم» کمک بسیار خوبی به مطالعات فیلم است. این ژانری را شناسایی، مستندسازی و تحلیل می‌کند که توسط اکثر افراد نادیده گرفته شده، اما در درک تخیل آمریکایی بسیار مهم است.
Australian film-reviewer Robert Cettl raises this and other vital points in the introduction to his “Terrorism in American Cinema: An Analytical Filmography, 1960-2008.” It never occurred to me there was a terrorism genre, but Cettl with tremendous care limns its development. It has roots in the spy genre, although the form came to maturity in the 1970s with the rise of the PLO hijackings and such films as “Black Sunday.”
Like magicians and filmmakers, terrorists conjure spectacles that both fascinate us. More than Hitchcock or James Bond villains, they parallel movie monsters: as with Dracula, Freddy Kruger, and Jason, they impregnate our minds with inexorable nightmares. As Cettl writes of terrorism beginning the 1970s,
“In the targeting of these non-combatants and the deliberate courting of media exposure, the new and refined definition of terrorism soon became of paramount importance in cinema to distinguish it from previous Cold War agendas.”
Unlike the war movie, which by its nature allows audiences to divorce themselves from the carnage, the terrorist film depicts an assault upon civilians. The audience can’t help but empathize with the victims, and as with the horror movie, experience their pain.
And like the horror movies, terrorist films make morally curious bargains with audiences. Whether they admit it or not, viewers attend terrorist films not just for the depiction of right avenging evil, but also to witness evil wielding bloody violence. The catharsis is amoral. Just as a zombie movie must include the undead masticating on the flesh of the living, a terrorist film must depict the death of innocents.
As with the war and horror genres, the terrorist film until recently was often marked by painfully stark delineations of good and evil.
“The good patriarch, very often a father figure as much as a loner, has the essential duty to restore the functioning of proper patriarchal order–i.e., of the American way of life. That is held to be a sacrosanct epitome of freedom so that the right to individual self-determination and the American way of life are symbiotic ideals. In this way, the terrorist is considered the universal but pathological enemy of freedom, enigmatic and threatening beyond justification or even explanation in either political-ideological or humanist terms.”
Despite their often knuckleheaded, jingoistic worldviews, terrorist movies “could almost be considered miniature morality plays. They explored what happens when such an essential human right as self-determination is violated.” And yet the conversation is often not between the terrorists and the power they oppose, but between different elements of the West. “[I]f hostages are killed, it is solely the fault of the negotiating (or non-negotiating) party rather than the responsibility of the terrorists themselves.”
Cettl points out that immediately following 9/11 there was a dearth of terrorist films. As with the Vietnam War, it was only after some time had passed that Hollywood’s cameras were ready to focus on the subject. Unsurprisingly, the Bush administration embraced the Manichean mindset of earlier terrorist films: “Either you’re with us or against us.” In time, Cettl writes, this position in both politics and cinema gave way to more nuanced and sensitive perspectives. Starting in 2007 came a new breed of films that critiqued the War of Terror, such as “Rendition” and “Redacted,” or emphasized religious tolerance like “Traitor.” Only a year later came the election of Barack Obama.
As with a survey of any genre, many of the films documented by Cettl in his filmography are mere schlock. However, “Terrorism” does include some great films such as “Network,” “Fight Club,” and the overlooked masterpiece “Burn!” Nevertheless, the genre has yet to give birth to its “2001: A Space Odyssey,” “Apocalypse Now” or “Chinatown”: a masterpiece that both follows its genre’s conventions and redefines them.
“Terrorism” is an excellent contribution to film studies. It identifies, documents, and analyses a genre ignored by most, yet vitally important in understanding the American imagination.
دانلود کتاب «تروریسم در سینمای آمریکا: فیلم‌شناسی تحلیلی، 1960-2008»
