دانلود کتاب Music and Revolution: Cultural Change in Socialist Cuba (Music of the African Diaspora) (به فارسی: موسیقی و انقلاب: تغییر فرهنگی در کوبا سوسیالیستی (موسیقی دیاسپورای آفریقایی)) نوشته شده توسط «Robin D. Moore»
اطلاعات کتاب موسیقی و انقلاب: تغییر فرهنگی در کوبا سوسیالیستی (موسیقی دیاسپورای آفریقایی)
موضوع اصلی: موسیقی: گیتار
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: University of California Press
نویسنده: Robin D. Moore
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2006
تعداد صفحه: 367
حجم کتاب: 3 مگابایت
کد کتاب: 9780520247116 , 0520247116
نوبت چاپ: 1
توضیحات کتاب موسیقی و انقلاب: تغییر فرهنگی در کوبا سوسیالیستی (موسیقی دیاسپورای آفریقایی)
اولین مشکل این کتاب این است که به تحولات عمده در موسیقی کوبا نگاه می‌کند و این موضوع را عملاً به‌جای عمیق و گذرا بررسی می‌کند. یک کار علمی جدی بیشتر بر چگونگی تغییر موسیقی کوبایی از نظر واژگان هارمونیک، نوآوری‌ها از نظر ریتم‌های مختلف و چگونگی به وجود آمدن آنها، با مصاحبه‌هایی از سازندگان، مانند خوزه لوئیس کوینتانا از ون وان، خوان کلارو تمرکز می‌کرد. از Ritmo Oriental، Chucho Valdes از Irakere، و بیشتر. اشاراتی به نحوه تغییر گواجوهای پیانو و برخی تفاوت‌های ساختاری وجود دارد، اما با وجود نمونه‌های موسیقی پراکنده، عموماً سطحی است. مقایسه کنگا تومباها از تاتا گینز یا پیانو گواجئو از لوئیس مارتینز با الگوهای سینوسی تر ابداع شده توسط رودولفو آرگودین و دیگران بسیار آموزنده تر بود.
همچنین باید روی رویکرد کوبا به نواختن جاز تمرکز می‌شد و کارهای چهره‌هایی مانند گیلرمو بارتو و فرانک امیلیو فلین و خولیو گوتیرز و پپه دلگادو و ببو والدس تا ایراکره، امیلیانو سالوادور، گروه نووا ژنراسیون، افروکوبا و دیگران را دنبال می‌کرد. این عملا می تواند خود یک کتاب باشد و باید در یک فصل بزرگ پوشش داده شود. کتابی در مورد موسیقی کوبا پس از انقلاب که به ندرت از ایراکره و شخصیت‌های تاریخی مانند امیلیانو سالوادور نام می‌برد، عمق زیادی ندارد.
سپس بحث سرکوب مطرح می شود. مور به چندین مورد اشاره می کند و مثال هایی را ارائه می دهد، سپس به سرعت سعی می کند آنها را توجیه یا پنهان کند. حتی در مقطعی می‌گوید که سانسور وقتی توجیه می‌شود که کشوری «تحت حمله» قرار گیرد، به قول خودش، این همان چیزی است که او فکر می‌کند کوبا در دهه 1960 بود. دقت آکادمیک و صداقت حکم می کند که این موضوع اگر نه یک بخش کامل، یک فصل کامل باشد، و او باید با نوازندگانی مانند خوانیتو مارکز، پاکیتو دوریورا، سندووال، میم سولیس و دیگران درباره این موضوع مصاحبه می کرد. آنها گزارش‌های دست اولی را ارائه می‌کردند که نور زیادی را بر این موضوع روشن می‌کرد. علاوه بر این، ارائه 2 جمله ساده در مورد اردوگاه های UMAP در دهه 1960 و 8 صفحه در مورد اقدامات تبعیدیان ارتجاعی میامی در دهه 1990 دقیقاً متعادل نیست، و وزن مناسبی به موضوعات نمی دهد، زیرا اردوگاه های UMAP بسیار بیشتر بود. تأثیر مستقیم بر هنرمندان کوبایی از حماقت پراکنده مرتجعین. و این ادعا که موسیقی ویلی چیرینو را می توان از فروشگاه های دولتی در کوبا خریداری کرد، اعتماد به نفس را کاهش می دهد.
این ما را به نقص بزرگ دیگری می‌رساند، عذرخواهی نویسنده از رژیمی که حتی خود او اذعان می‌کند که در موارد متعددی حقوق بشر را زیر پا گذاشته است. او حتی به ادعای نادرست دولت استناد می کند که تحریم ایالات متحده چیزی است که باعث بدبختی کوبا می شود و به راحتی اقتصاد متمرکزی را نادیده می گیرد که با سیاست هایی که شکست های ثابت شده ای عمل می کند و در واقع باعث بدهی خارجی کوبا 30 میلیارد دلار تا سال 1986، 3 سال قبل از خروج اتحاد جماهیر شوروی شده است. کمک. رویکرد علمی به این امر، مصاحبه با اقتصاددانان برای دیدگاه‌هایشان در مورد اینکه چه چیزی اقتصاد کوبا را آزار می‌دهد و چقدر سیاست‌ها مقصر هستند، خواهد بود.
در نهایت، در مورد شرور بودن سرمایه داری به طور کلی یا برخی ناسزاها از این دست، یک تعارف کلی وجود دارد. با توجه به اینکه فارغ التحصیلان ثروتمند با پولی که از این سیستم به دست می آورند به دانشگاه ها کمک می کنند، دانشگاهیان واقعاً سرگرم کننده هستند وقتی در مورد سرمایه داری غر می زنند. سپس شهریه ای است که والدین سخت کوش می پردازند. همه اینها برای دستمزدهای به طور کلی خوبی است که اساتید دانشگاه از آن برخوردار می شوند. سرمایه‌داری همچنین تضمین می‌کند که فروشگاه‌هایی که اساتید به آنجا می‌روند، مقدار زیادی غذا داشته باشند. و اینکه آنها می توانند ماشین بخرند، کاری که کوبایی های معمولی نمی توانند انجام دهند. Tsk tsk، چقدر بورژوایی. آیا می‌تواند چیزی به اندازه دسترسی آسان استیک باشد که افراد تنفر از سرمایه‌داری دانشگاهی را از رفتن به کوکو سولو در ماریانائو، سواری شتر و پیوستن به CDR محلی بازمی‌دارد؟ من با کمال میل به خدماتم خدمت می کنم تا وقتی تصمیم به نقل مکان گرفتند، آنها را به فرودگاه برانم. اگرچه چیزی به من می‌گوید که احتمالاً نسبت بیشتری از قایق‌هایی خواهیم داشت که از کوبا وارد می‌شوند تا دانشگاهیان که با 400 پزو در ماه به آنجا می‌روند.
There also needed to be a focus on Cuba’s approach to playing jazz, tracing the work of figures like Guillermo Barretto and Frank Emilio Flynn and Julio Gutierrez and Pepé Delgado and Bebo Valdés to Irakere, Emiliano Salvador, Grupo Nueva Generación, Afrocuba and others. This could practically be a book itself and needed to be covered in a large chapter. A book on post Revolution Cuban music that scarcely mentions Irakere and monumental figures like Emiliano Salvador does not have much depth.
Then there is the issue of repression. Moore alludes to several instances and offers examples, then quickly tries to justify or gloss them over. At one point he even says that censorship is justified when a country is “under attack,” as he puts it, which is how he thinks that Cuba was in the 1960s. Academic rigor and honesty dictate that this topic be an entire chapter if not a whole part, and he should have interviewed musicians like Juanito Marquez, Paquito D’Rivera, Sandoval, Meme Solis and others about this topic. They would have offered firsthand accounts that would shed a great deal of light on the topic. In addition, offering 2 laconic sentences about the UMAP camps in the 1960s and 8 pages on the actions of reactionary Miami exiles in the 1990s is not exactly balanced, nor does it give proper weight to the topics, since the UMAP camps had a much more direct effect on Cuban artists than sporadic stupidity by reactionaries. And the assertion that Willy Chirino’s music can be purchased at state stores in Cuba strains credulity.
That brings us to another huge flaw, the author’s apologetics for a regime that even he acknowledges has trampled on human rights in a number of instances. He even cites the government’s false assertion that the U.S. embargo is what is causing Cuban misery, conveniently ignoring a centralized economy operating with policies that are proven failures that in fact caused Cuban foreign debt of $30 billion by 1986, 3 years before the Soviet Union withdrew aid. The scholarly approach to this would be to interview economists for their perspectives as to what plagues the Cuban economy and how much policies are to blame.
Finally, there is some general ranting about capitalism being evil in general or some such blather. Academics are truly amusing when they rant about capitalism, given that rich alumni contribute to universities with money earned from this system. Then there’s the tuition that hardworking parents pay. All of that pays for the generally good salaries that university professors enjoy. Capitalism also ensures that the stores the professors go to have abundant amounts of food. And that they can buy cars, which ordinary Cubans cannot do. Tsk tsk, how bourgeois. Could it be something as crassly material as the easy availability of steak that is keeping academic capitalism haters from moving to Coco Solo in Marianao, riding camellos and joining the local CDR? I for one gladly volunteer my services to drive them to the airport when they do make the decision to move. Though something tells me that we’ll probably get in a greater proportion of rafters coming in from Cuba than academics going there to live on 400 pesos a month.
دانلود کتاب «موسیقی و انقلاب: تغییر فرهنگی در کوبا سوسیالیستی (موسیقی دیاسپورای آفریقایی)»
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.