دانلود کتاب How Nonviolence Protects the State (به فارسی: چگونه عدم خشونت از دولت محافظت می کند) نوشته شده توسط «Peter Gelderloos»
اطلاعات کتاب چگونه عدم خشونت از دولت محافظت می کند
موضوع اصلی: 1
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: South End Press
نویسنده: Peter Gelderloos
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2007
تعداد صفحه: 88
حجم کتاب: 6 مگابایت
کد کتاب: 0896087727 , 9780896087729
توضیحات کتاب چگونه عدم خشونت از دولت محافظت می کند
با احترام، این اثر صرفاً یک سوءتفاهم گسترده و رایج از Nonviolence است. (این مطلب را بخوانید تا ببینید من کجا با او موافقم و استدلال هایش کجاست).
جندرلوس از فعال مبارزه با خشونت می‌خواهد تا با ذهنی باز بخواند که چگونه خشونت از دولت محافظت می‌کند تا گفت‌وگوی باز منجر به یافتن مؤثرترین استراتژی‌های اجتماعی به جای موقعیت اخلاقی شود. او ادعا می‌کند که «صلح‌طلبان» (آنچه او همه فعالان خشونت‌پرهیز را می‌نامد) نمونه‌های خود را از خشونت پرهیز از خشونت تاریخی انتخاب و انتخاب می‌کنند و ادعاهای موفقیت خود را بیش از حد بازی می‌کنند و ساده می‌کنند. متأسفانه، او سپس به انتخاب و انتخاب نمونه ها یا خشونت تاریخی خود می پردازد و ادعاهای موفقیت را بیش از حد بازی می کند و ساده می کند.
من این کتاب را خواندم زیرا می‌خواستم با استدلال‌های قوی علیه Nonviolence فعال به چالش کشیده شوم. اما با خواندن آن، تعجب می‌کنم اگر جندرلوس مطالعه کرده باشد، چه رسد به مطالعه یک اثر جدی که نظریه خشونت‌پرهیزی یا بسیاری از موفقیت‌های مستند جهانی را با استفاده از تاکتیک‌های عدم خشونت توضیح می‌دهد. به من یادآوری می‌شود که هرگاه منتقد خشونت‌پرهیزی را می‌خوانم یا به او گوش می‌دهم، کمتر به نظر می‌رسد که آنها در واقع مخالف خشونت‌پرهیزی هستند و بیشتر این‌که آنها به سادگی خشونت‌پرهیزی را نمی‌فهمند یا، همانطور که در مورد جندرلوس نیز صادق است، به نظر می‌رسد که آنها این موضوع را ندارند. تنها مجموعه محدودی از تاکتیک های غیرخشونت آمیز در نظر گرفته شده است. اگر بخواهم جعبه ابزار تاکتیک های عدم خشونت را به اعتراضات، راهپیمایی ها، خرابکاری های نمادین و قرنطینه ها محدود کنم، همانطور که جندرلو انجام می دهد، از خشونت پرهیز از خشونت نیز ناامید و بدبین خواهم شد (در این مورد ما موافقیم).
به نظر می‌رسد که جندرلوس در فرهنگ خشونت که محصول آن است گرفتار شده است (همانطور که همه ما هستیم)، اما او این را دقیقاً برعکس می‌داند وقتی می‌گوید: «بسیاری از صلح‌طلبان انقلابی‌های با نیت خوبی هستند. که به سادگی نتوانسته اند از شرطی شدن فرهنگی خود عبور کنند…» (135). او بر این باور است که هنگامی که برای از بین بردن ساختارهای قدرتی که دیگران را سرکوب می کنند، از خشونت با موفقیت استفاده کردیم، به نحوی می توانیم خشونت را رها کنیم. او تمایل دارد فقط برای یک «جنگ عادلانه» بحث کند.
استدلال اصلی او برای استفاده از خشونت این است که سریعتر، مؤثرتر و حتی ضروری است. او به نمونه‌های خاصی در جنبش حقوق مدنی و در طول مبارزه طولانی هند علیه بریتانیا اشاره می‌کند که نشان می‌دهد خشونت لازم است – که به نوعی بدون خشونت، بدون خشونت موفق نمی‌شد. اما در عین حال، او عدم خشونت در زمان جنگ را بی‌اثر و بی‌ربط رد می‌کند و به این معناست که خشونت بدون توجه به آن غالب خواهد بود.
او استدلال های خوب و قابل قبولی را بیان می کند که قدرت باید غیرمتمرکز باشد، نیاز به تغییر فوری است، و ما باید مایل باشیم که حرف هایمان را عملی کنیم. و من موافقم که انواع تاکتیک‌های غیرخشونت‌آمیز که او ناله می‌کند، اغلب اتلاف وقت، منابع، و خلاقیت هستند، زمانی که همراه با استراتژی خلاقانه و عدم خشونت تهاجمی (حتی ستیزه جویانه) (همانطور که سزار چاوز از آن حمایت می‌کند) استفاده نمی‌شود. اما استدلال های او علیه عدم خشونت قانع کننده نیستند.
چالش ما به‌عنوان حامیان عدم خشونت این است که خشونت‌پرهیزی را قابل درک‌تر و فراگیرتر کنیم تا همان سوءتفاهم‌هایی که جندرلوس ادامه می‌دهد برای افراد متفکر و فعالان جذاب‌تر شود. من خشم و ناامیدی و نیاز عمیق به انجام کاری را درک می‌کنم، اگر او در مورد عدم خشونت مطالعه می‌کرد، صادقانه معتقدم که او برتری آن را به عنوان یک تاکتیک عدالت اجتماعی (نه صرفاً در اخلاق) درک می‌کرد.
خوشحال می شوم در مورد این موضوع با هر کسی صحبت کنم — شما مرا در انجمن ها و غیره در […]
Genderloos appeals to the Nonviolence activist to read How Violence Protects the State with an open mind so that an open dialogue will result in finding the most effective social strategies rather than moral positioning. He claims that “pacifists” (what he tends to call all Nonviolence activists) pick and choose their examples of historical nonviolence and overplay and oversimplify their claims of success. Unfortunately, he then goes on to pick and choose his examples or historical violence and overplay and oversimplify the claims of success.
I read this book because I wanted to be challenged by strong arguments against active Nonviolence. But in having now read it, I would be surprised if Genderloos had read let alone studied any serious work explaining Nonviolence theory or the multitude of documented worldwide successes using Nonviolence tactics. I’m reminded that whenever I read or listen to a critic of nonviolence, it seems less the case that they are in fact against Nonviolence and more that they simply don’t understand Nonviolence or, as is also true with Genderloos, that they have considered only a limited repertoire of Nonviolent tactics. If I were to limit the toolbox of Nonviolence tactics to protests, marches, symbolic sabotage, and lockdowns as Genderloos does, I also would be frustrated with and skeptical of Nonviolence (on this we agree).
Genderloos seems to be caught up in the culture of violence of which he is a product (as are we all), but he rationalizes this as being exactly the opposite when he says things like, “Many pacifists are well-meaning would-be revolutionaries who have simply been unable to move beyond their cultural conditioning…” (135). He believes that once we’ve used violence successfully to dismantle the power structures that oppress others, that we will somehow then be able to relinquish violence. He tends to argue for just one more “just war.”
His primary argument for the use of violence is that it is faster, more effective, and even that it is necessary. He points to specific instances in the civil rights movement and during India’s long struggle against Britain as proof that violence is necessary – that somehow Nonviolence would not have been successful without the violence. But in the same breath he dismisses Nonviolence during times of war as ineffective and irrelevant implying that violence would prevail regardless.
He makes good and agreeable arguments that power must be decentralized, that there is urgency for change, and that we must be willing to put our words into action. And I agree that the kinds of Nonviolent tactics he bemoans are often a waste of time, resources, and creativity when not used in conjunction with creative strategy and aggressive (even militant) Nonviolence (as Cesar Chavez would espouse). But his arguments against Nonviolence fall short of being convincing.
Our challenge as Nonviolence advocates is to make Nonviolence more understandable and pervasive so that the same misunderstandings that Genderloos perpetuates become less appealing to thinking people and activists. I understand the anger and frustration and the deep need to DO something, if he’d study Nonviolence, I honestly believe he’d come to understand it’s superiority as a social justice tactic (not simply in morality).
I’d be happy to discuss this with anyone — you’ll find me on forums, etc. at […]
دانلود کتاب «چگونه عدم خشونت از دولت محافظت می کند»
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.