دانلود کتاب Environmental Justice and the Rights of Unborn and Future Generations: Law, Environmental Harm and the Right to Health (به فارسی: عدالت زیست محیطی و حقوق نسل های متولد نشده و آینده: قانون، آسیب های زیست محیطی و حق بر سلامت) نوشته شده توسط «Laura Westra»
اطلاعات کتاب عدالت زیست محیطی و حقوق نسل های متولد نشده و آینده: قانون، آسیب های زیست محیطی و حق بر سلامت
موضوع اصلی: قانون
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Earthscan Publications Ltd.
نویسنده: Laura Westra
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2006
تعداد صفحه: 345
حجم کتاب: 3 مگابایت
کد کتاب: 1844073661 , 9781844073665
توضیحات کتاب عدالت زیست محیطی و حقوق نسل های متولد نشده و آینده: قانون، آسیب های زیست محیطی و حق بر سلامت
عدالت زیستمحیطی و حقوق نسلهای متولد نشده و آینده: قانون، آسیبهای زیستمحیطی و حق بر سلامت اثر لورا وسترا (Earthscan) مفهوم سنتی عدالت اجتماعی به طور فزایندهای با مفهوم نوع بشر که نسلهای کنونی و نسلهای آینده را در بر میگیرد به چالش کشیده میشود. این کتاب با پیشگفتار راجر براونزورد، اولین بررسی سیستماتیک در مورد چگونگی رسیدگی به حقوق نسلهای متولد نشده و نسلهای آینده در حقوق عمومی و اسناد حقوقی بینالمللی است. این پوشش جامعی از استدلالها در مورد اسناد حقوقی بینالمللی، موارد و نمونههای حقوقی کلیدی از جمله کنوانسیون حقوق کودک، بلایای صنعتی، تامین آب پاک، رژیم غذایی، اچآیوی/ایدز، نژادپرستی زیستمحیطی و تغییرات آب و هوایی را ارائه میدهد. همچنین توافق نامه ها و اهداف بین المللی به گونه ای متنوع مانند پروتکل کیوتو، اهداف توسعه هزاره و تجارت بین المللی پوشش داده شده است. نتیجه بحثبرانگیزترین و کاملترین بررسی تا به امروز در مورد این موضوع و پیامدها و چالشهای عظیمی است که در هر جنبه از قوانین و سیاستهای بینالمللی و داخلی محیطی، حقوق بشر، تجارت و بهداشت عمومی ایجاد میکند.
از پیشگفتار: جهانی شدن حقوق بشر مستلزم جهانی شدن مسئولیت های انسانی نیز هست. برای تک تک دارندگان حقوق بشر، این مسئولیت وجود دارد که به گونهای عمل کنند که نشان دهنده احترام مناسب به حقوق هموطنان در هر کجای جامعه جهانی حقوق باشد. مهمتر از آن، برای نهادهای سیاسی و حقوقی – اعم از بینالمللی، منطقهای، ملی یا فراملی – این مسئولیتها شامل ترویج فرهنگ احترام به حقوق بشر و اعمال نظارت بر آن شرایطی است که برای شکوفایی جامعه حقوق ضروری است.
لورا وسترا در آخرین کتاب خود دو مجموعه مهم از مسئولیت ها را پیشنهاد می کند، یکی در رابطه با نسل های بعدی (و آینده) و دیگری در رابطه با یکپارچگی محیط. با این حال، اگر نسل کنونی حاملان حقوق بشر فقط در قبال یکدیگر مسئولیت دارند، چگونه می توان ادعا کرد که مسئولیت آنها به جنین و همچنین محیط زیست گسترش می یابد؟ و، همانطور که وسترا پیشنهاد می کند، چگونه می توان استدلال کرد که اینها مسئولیت های مرتبط هستند؟
اولاً، اگر به عنوان همنوع باید به حقوق یکدیگر احترام بگذاریم، این بدان معناست که نباید به گونهای عمل کنیم که آزادی و رفاه یکدیگر را تهدید کند – یا به هر حال نباید بدون مجوز حق چنین عمل کنیم. دارنده مورد نظر اگر حقوق بشر را جدی بگیریم، خیلی چیزها کاملاً ساده است.
ثانیاً، اگر (همانطور که مطمئناً چنین است) سلامت جمعیت ها لزوماً (اگر نه به اندازه کافی) به زیرساخت های زیست محیطی مناسب (هوا و آب پاک و غیره) بستگی دارد، در این صورت رفاه دارندگان حقوق بشر را تهدید می کنیم. ما به آن زیرساخت آسیب می زنیم. نتیجه این است که، حتی اگر محیط زیست حقوقی نداشته باشد، ما به عنوان همنوعان به یکدیگر مدیون احترام به شرایط محیطی هستیم که برای رفاه ما ضروری است. از این نظر، ما به عنوان اعضای یک جامعه حقوقی، مسئولیت هایی در رابطه با محیط زیست داریم.
ثالثا، حتی اگر (همانطور که دادگاه حقوق بشر اروپا اخیراً در هر دو پرونده Vo v. France و Evans v. UK تصمیم گرفته است) نوزادان متولد نشده هنوز از حقوق بشر برخوردار نباشند، قابل بحث است که هنگامی که به عنوان نماینده، اهداف تولیدمثلی خود را اتخاذ می کنیم. مسئولیت ها در قبال دارندگان حقوق جنینی درگیر است. حتی اگر با انتخاب نکردن بازتولید هیچ اشتباهی نکنیم، میتوان بحث کرد که وقتی تصمیم به بازتولید میگیریم، موضع تغییر میکند. در جایی که ما چنین انتخاب می کنیم، باید از آسیب رساندن به عضو آینده جامعه حقوق پرهیز کنیم.
چهارم، و به سادگی، اگر ما نسبت به اعضای آینده جامعه حقوقی مسئولیت داریم و همچنین مسئولیت هایی برای حفظ محیط زیست داریم، پس باید آن مسئولیت های دوم را نیز مدیون اولی باشیم. به عبارت دیگر، مسئولیتهای ما در رابطه با محیطزیست، مسئولیتهایی است که هم به اعضای فعلی و هم اعضای آینده یک جامعه حقوقی مدیون هستیم.
در زمینه نوآوری و تغییرات سریع تکنولوژیکی، بسیار مهم است که جوامع حقوقی به طور فعال در مورد ماهیت و میزان تعهدات خود بحث کنند – و تا این حد، باید قدردانی کرد که جهانی شدن حقوق بشر به همان اندازه مورد توجه است. در مورد یک محصول نهایی پردازش کنید. خواه خوانندگان با محصولات استدلال های لورا وسترا موافق باشند یا نه، مایه خوشحالی است که کتاب او را به عنوان سهم عمده ای در روند جاری بحث و گفتگو معرفی کنیم. –راجر براونزورد
گزیدهای از این مقاله: مفهوم سنتی عدالت اجتماعی با دیدگاه فلسفی جدیدی از واقعیت به چالش کشیده میشود، که مشخصه آن ارتباط متقابل و وابستگی متقابل است. استفاده از کلمات خود A.N. Whitehead برای توصیف چشم انداز یک واقعیت به هم مرتبط و وابسته به هم، تنها یک چنین «کلیتی از دیدگاه» است که ما را به یک «اخلاق دیدگاه» با مفهوم ضمنی آن از عدالت اجتماعی رهنمون می کند که به این مفهوم گسترده شده است. جامعه انسانی
From Foreword: The globalization of human rights implies, too, the globalization of human responsibilities. For individual human rights holders, there is the responsibility to act in ways that show appropriate respect for the rights of fellow humans wherever they are located in the global community of rights. More significantly, for political and legal institutions -whether international, regional, national or sub-national – the responsibilities include promoting a culture of respect for human rights and exercising stewardship over those conditions that are essential for a flourishing community of rights.
In her latest book, Laura Westra proposes two important sets of responsibilities, one in relation to the next (and future) generations, the other in relation to the integrity of the environment. Yet, if the current generation of bearers of human rights have responsibilities only to one another, how can it be argued that their responsibilities extend to the unborn as well as to the environment? And, how can it be argued, as Westra suggests, that these are linked responsibilities?
First, if as fellow humans we must respect one another’s rights, this means that we must not act in ways that threaten one another’s freedom and well-being – or, at any rate, we must not so act without the authorization of the right-holder in question. If we take human rights seriously, so much is entirely straightforward.
Second, if (as surely is the case) the health of populations depends necessarily (if not sufficiently) on an adequate environmental infrastructure (clean air and water, and so on), then we threaten the well-being of human rights-holders if we damage that infrastructure. It follows that, even if the environment does not have rights, as fellow humans we owe it to one another to respect those environmental conditions that are essential for our well-being. In this sense, as members of a community of rights, we do have responsibilities in relation to the environment.
Third, even if (as the European Court of Human Rights has recently held in both Vo v. France and Evans v. UK) the unborn do not yet have human rights, it is arguable that once, as agents, we adopt reproductive purposes our responsibilities to embryonic rights holders are engaged. Even if we do no wrong by electing not to reproduce, it is arguable that the position changes once we elect to reproduce. Where we so elect, we must avoid damaging a future member of the community of rights.
Fourth, and quite simply, if we have responsibilities to future members of the com¬munity of rights and if we also have responsibilities to sustain the environment, then we must also owe those latter responsibilities to the former. In other words, our responsi¬bilities in relation to the environment are ones that we owe to both existing and future members of a community of rights.
In a context of rapid technological innovation and change, it is crucial that com¬munities of rights actively debate the nature and extent of their commitments – and, to this extent, it needs to be appreciated that the globalization of human rights is as much about process as about a finished product. Whether or not readers agree with the products of Laura Westra’s arguments, it is a pleasure to introduce her book as a major contribution to the ongoing process of debate and discussion. –Roger Brownsword
Excerpt: The traditional concept of social justice is challenged by a new philosophical vision of reality, characterized by interrelatedness and interdependence. It is only such a ‘gener¬ality of outlook, to use A. N. Whitehead’s own words to describe the vision of an interrelated and interdependent reality, that leads us to a ‘morality of outlook’ with its implied notion of social justice broadened to encompass the community of humankind as a whole, extending beyond present space and time.’
The most relevant point here is the question of ‘broadened’ social justice, that is, a notion to include ‘the community of humankind’. It is undeniable that, thus far, future generations’ rights have been linked to environmental regulations, at best, and cited primarily in aspirational and soft law documents, as well as making appearances in the preambular portions of general human rights conventions and environmental treaties, and we will look at those details in Chapters 5-7.
Most often, to speak of future generations, indicates, at best, a diffuse concern for the natural systems that are increasingly failing, because they are impoverished and depleted around the world. But, unless an immediate and forceful connection can be made with visible harms to nature or to human health, most view language about future generations to be the expression of a laudable but remote concern, not something that requires our immediate involvement, our efforts and energies.
Their remoteness belies the interface between escalating ecological harms and humanity itself. Thus the erosion of global ecological integrity appears, at first glance, distant and even unrelated to social justice, in both its intragenerational and inter-generational aspects and, at times, it even appears to conflict with it. But both aspects of social justice, best captured in the concept of ecojustice, as I will argue below (Chapter 6), are neither distant nor remote, as they meet in the consideration of the rights of the first generation.
That generation is coming to be NOW, or it will come to be within our lifetime, without, however, losing its claim to be an integral part of the future of humanity as well. Perhaps then, from the point of ‘ecological rights’, the presence of grave harms to this first generation, demonstrate precisely the connection between environment and humankind. That is where we can see exactly the havoc our current industrial practices are wreaking on the most vulnerable of humanity. The example of those harms force upon us a consideration of justice that is far more than the neo-liberal conception of freedom to embrace preferences. Such justice in fact, brings home the result of elevating the ‘freedom’ of natural and corporate persons to the status of ultimate goal in society.
This problem will become clear in the first four chapters, where the conflict be¬tween individual freedoms and rights, and the ‘rights’ of the first generation will be shown to come into conflict in most foundational legal instruments, both domestic and international, and – most violently perhaps – in the courts. These violent clashes and the circumstances that create them, will serve to diminish the importance of arguments stating that future generations don’t exist now and that, even if they will come to be, we cannot be expected to modify law and morality on their behalf, as we don’t know exactly who they are, and what their choices will be.
But the child born with flippers rather than hands or feet, because of pre-birth thalidomide exposure, or the baby with one eye because of dioxin exposure (as in the Seveso disaster, see Chapter 7), both clearly demonstrate without the need for compli-cated philosophical arguments, that (a) we do know what the first generation needs to be protected from, what they need for their security and what will harm them; and (b) we know that they will exist, and bear witness to our heedless pursuit of choice, to our tolerance of corporate, often criminal negligence and to what might be termed complicity on our part.’
No longer ‘remote’, or unreal, therefore morally unconsiderable and unfit to claim human rights like the rest of humanity, the first generation demonstrates the commo¬nality of humankind, where neither time, nor age, nor geographical location should suffice to remove anyone from full consideration. At the same time as the plight of future generations comes ‘alive’ in the present and clear harms affecting the first gen¬eration, so too their own ‘unreality’, their lack of presence hence of considerability are no longer obvious. Their cause is linked with that of future generations who, para¬doxically, appear to have more rights – at least in theory – than the first generation possesses.
Both future and first generations are far from being front and centre when human rights are at issue, even in the most prominent United Nations documents at present. I believe that viewing these two issues as one continuous aspect of justice for humanity, might help to shed light on both groups, so that neither will continue to remain invisible to either human conscience or international law. When both issues are studied side by side, we are struck by several points of similarity that are not considered as each issue is researched on its own.
The first point is that both are cons
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.