دانلود کتاب Cold War at 30,000 Feet: The Anglo-American Fight for Aviation Supremacy (به فارسی: جنگ سرد در ارتفاع 30000 پا: مبارزه انگلیسی-آمریکایی برای برتری هوانوردی) نوشته شده توسط «Jeffrey A. Engel»
اطلاعات کتاب جنگ سرد در ارتفاع 30000 پا: مبارزه انگلیسی-آمریکایی برای برتری هوانوردی
موضوع اصلی: 1
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Harvard University Press
نویسنده: Jeffrey A. Engel
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2007
تعداد صفحه: 374
حجم کتاب: 3 مگابایت
کد کتاب: 0674024613 , 9780674024618
توضیحات کتاب جنگ سرد در ارتفاع 30000 پا: مبارزه انگلیسی-آمریکایی برای برتری هوانوردی
نابودی صنعت هوانوردی بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم یک درس عینی مکرر در میان جامعه سیاست های هوانوردی در واشنگتن دی سی است. معمولاً از آن به عنوان هشداری به سیاست گذاران آمریکایی تعبیر می شود که بودجه فدرال را برای فناوری هوانوردی و فناوری هوانوردی کاهش ندهند. زیرساخت‌ها، مبادا ایالات متحده به عنوان یک قدرت هوایی مانند بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم افول کند. همانطور که جفری آ. انگل در “جنگ سرد در 30000 پا: نبرد انگلیسی-آمریکایی برای برتری هوانوردی” نشان می‌دهد، داستان ثروت بریتانیا در هوانوردی پس از جنگ جهانی دوم، هم پیچیده‌تر و هم جالب‌تر از بازی اخلاقی ساده‌ای است که تحلیل‌گران سیاست از آن استفاده کرده‌اند. بارها و بارها کاهش دهندگان بودجه را به عقب برگردانند.
در عوض، می آموزیم که هم ایالات متحده و هم بریتانیای کبیر اولویت هوانوردی را نه تنها در پیروزی در جنگ بلکه در تضمین تداوم حاکمیت و هژمونی در جهان پس از جنگ به رسمیت شناختند. همانطور که رهبران هر دو طرف اقیانوس اطلس متوجه شدند، این امر تبدیل به یک محور مهم در رقابت های جنگ سرد خواهد شد. بر این اساس، همانطور که “جنگ سرد در ارتفاع 30000 فوتی” مشخص می کند، این دو متحد پس از جنگ به دنبال موقعیتی در کنترل تجارت هوانوردی بودند. آنها می‌دانستند که عرضه هواپیما به جهان – اعم از تجاری و نظامی – به تضمین رفاه اقتصادی، ایجاد مشاغل با درآمد خوب، افزایش تجارت بین‌المللی، پیوند محکم متحدان پس از جنگ، و تضمین برتری هسته‌ای کمک می‌کند. هر دو به دنبال کنترل این وضعیت بودند، اما ایالات متحده از مزیت ظرفیت صنعتی برخوردار بود که با وجود جنگ دست نخورده باقی مانده بود. علاوه بر این، صنعت هوانوردی قبل از جنگ آن هواپیماهای حمل و نقل عالی را در تعداد زیاد ساخته بود، به ویژه هواپیماهای بی نظیر DC-3 که هزاران نفر از آن تا سال 1945 پرواز می کردند.
آمریکایی ها قصد داشتند از این مزیت برای کنترل روابط بین المللی پس از جنگ با اتحاد جماهیر شوروی و چین و همچنین سایرین استفاده کنند. بریتانیایی ها به دنبال تمرکز بر این قابلیت با تکنولوژی بالا برای کمک به بازیابی از ویرانی جنگ بودند. انگل گزارش می دهد که در اوایل سال 1942، دو کشور توافق نامه ای را تنظیم کردند که در آن بریتانیا بر تولید جنگنده و بمب افکن، نقطه قوت تاریخی شرکت هایش متمرکز شد، در حالی که آمریکا برای همراهی با هواپیماهای نظامی خود، ترابری ساخت. این یک برد-برد در طول سال های جنگ بود، اما در درازمدت به آمریکایی ها کمک کرد. همانطور که انگل نتیجه می گیرد: “توافق آرنولد-پاورز 1942 چیزی بیش از منطقی ساختن تولید هواپیماهای انگلیسی-آمریکایی در زمان جنگ انجام داد؛ همچنین تولیدکنندگان آمریکایی را در موقعیتی بسیار سودمند برای تسلط هوانوردی غیرنظامی پس از جنگ قرار داد” (ص. 31).
رهبران بریتانیا داوطلبانه از تولید حمل‌ونقل دست کشیدند، زیرا به خوبی می‌دانستند که این امر به رقابت‌پذیری هوانوردی آنها حداقل تا پنج سال پس از جنگ آسیب می‌زند، اما ناامیدی در سال 1942 حاکم شد. بهترین چیزی که می‌توانستند به آن امیدوار باشند تأکید بر فناوری‌های برجسته بود و بریتانیا این کار را به‌طور قابل توجهی مؤثر انجام داد. موتورهای هواپیما، بدنه هواپیماهای نظامی و هواپیماهای جت آن، همگی فناوری هوانوردی را در دهه 1940 و بیشتر دهه 1950 هدایت کردند. به عنوان مثال، هواپیمای جت حمل و نقل “Comet” هواپیمای مسافربری بوئینگ 707 را به مدت پنج سال کامل شکست داد، در فروش بین المللی بسیار خوب عمل کرد و شکایات عمده ای را از سوی صنعت هوانوردی آمریکا برانگیخت که تمام راه های خود را برای کاهش محبوبیت آن متوقف کردند.
اکثریت «جنگ سرد در ارتفاع 30000 پا» مجموعه‌ای از شکست‌ها و رانش‌ها، باب‌ها و بافت‌ها، و اقدامات رقابتی و اقدامات متقابل بین ایالات متحده و بریتانیای کبیر را برای به دست آوردن دست برتر در سیاست بین‌المللی هوانوردی ترسیم می‌کند. ایالات متحده به دنبال تضمین هژمونی خود در رابطه با هوانوردی، به ویژه در قابلیت های نظامی بود، در حالی که در جنگ سرد مخالفان فناوری پیشرفته را انکار می کرد. در عین حال، این رویکرد از دیدگاه رهبران آمریکایی این مزیت را داشت که اطمینان حاصل شود که متحدانی مانند بریتانیا همچنان به فناوری هوانوردی آمریکا وابسته هستند. بریتانیایی‌ها، در حالی که نسبت به نگرانی‌های جنگ سرد در مورد دسترسی دوگانه فناوری به رقبای خود دلسوز بودند، بیشتر بر فروش هواپیما و قطعات به سایر کشورها از جمله چین و اتحاد جماهیر شوروی متمرکز بودند. آنها این موضوع را برای اقتصاد خود و مقابله با هژمونی آمریکا مهم می دانستند. آنها استدلال کردند که تعامل، مزیت بیشتری در بهبود روابط شرق و غرب داشت.
این اولویت‌ها و سیاست‌های متفاوت منجر به مجموعه‌ای از اپیزودهای پرتنش بین ایالات متحده و بریتانیا شد، همانطور که انگل در این کتاب توضیح می‌دهد بسیار پرتنش‌تر از آنچه قبلاً توسط بسیاری از محققان قدردانی شده بود. در برخی از سطوح، خوانندگان ممکن است نتیجه گیری معروف کارل ال. بکر در مورد انقلاب آمریکا را یادآور شوند. مسئله تنها برقراری «حکومت داخلی» نبود، بلکه درگیری بر سر این بود که «چه کسی باید در خانه حکومت کند». انگل نشان می دهد که دیپلماسی هوانوردی جنگ سرد از دیدگاه آمریکا نه تنها برای تضمین هژمونی ایالات متحده در برابر اتحاد جماهیر شوروی، بلکه در مورد تضمین تسلط آمریکا در بازار نیز بود. «جنگ سرد در 30000 پا» روایتی جذاب از رقابت انگلیسی و آمریکایی است که تحت تلاش‌های مشترک بزرگ‌تر برای مخالفت انجام شد.
Instead, we learn that both the U.S. and Great Britain recognized aviation’s primacy in not only winning the war but also in ensuring continued sovereignty and hegemony in the postwar world. It would become, as leaders on both sides of the Atlantic realized, a critical linchpin in cold war rivalries. Accordingly, as “Cold War at 30,000 Feet” makes clear, these two allies jockeyed for position in controlling the aviation business after the war. They knew that supplying airplanes to the world–both commercial and military–would help ensure economic well-being, create well-paid jobs, enhance international trade, tightly link postwar allies, and assure nuclear superiority. Both sought to control this situation, but the U.S. had the advantage in industrial capacity left intact despite the war. Moreover, its prewar aviation industry had built excellent transport aircraft in large numbers, especially the incomparable DC-3 of which thousands were flying by 1945.
The Americans intended to use this advantage to control postwar international relations with the Soviet Union and China, as well as others. The British sought to concentrate on this high-technology capability to help recover from the desolation of war. As early as 1942, Engel reports, the two nations fashioned an agreement in which Britain concentrated on fighter and bomber production, an historic strength of its firms, while America built transports to go along with its military aircraft. This was a win-win during the war years, but aided the Americans long-term. As Engel concludes: “The 1942 Arnold-Powers agreement did more than just rationalize Anglo-American wartime aircraft production; it also placed American producers in an overwhelmingly advantageous position for postwar civil aviation dominance” (p. 31).
British leaders voluntarily gave up transport production knowing full well that it would damage their aeronautical competitiveness for at least five years after the war, but desperation reigned in 1942. The best they could hope for was to emphasize outstanding technologies and Britain did so remarkably effectively. Its aircraft engines, its military airframes, and its jetliners all led aviation technology in the 1940s and much of the 1950s. For example, the “Comet” jet transport beat Boeing’s 707 airliner to the market by a full five years, did very well in international sales, and prompted major complaints from the American aeronautical industry which pulled out all stops to lessen its popularity.
The majority of “Cold War at 30,000 Feet” outlines a succession of parries and thrusts, bobs and weaves, and competitive actions and countermeasures between the United States and Great Britain to gain the upper hand in international aeronautical policy. The United States sought to ensure its hegemony in relation to aviation, especially in military capabilities, while denying advanced technology to opponents in the cold war. At the same time, this approach had from the perspective of American leaders the advantage of ensuring that such allies as the British remained dependent on American aeronautical technology. The British, while sympathetic to cold war concerns over dual-use technology reaching its rivals, were much more focused on selling aircraft and components to other nations, including China and the Soviet Union. They viewed this as important for their own economy and as a counter to American hegemony. Engagement, they reasoned, had the added benefit of improving East-West relations.
These divergent priorities and policies led to a series of tense episodes between the U.S. and Great Britain, much tenser as Engel explains in this book than previously appreciated by most scholars. At some level, readers may be reminded of Carl L. Becker’s famous conclusion about the American Revolution; it was not only a question of establishing “home rule,” but also a conflict over “who should rule at home.” Engel demonstrates that cold war aviation diplomacy from the American perspective was not only about ensuring U.S. hegemony vis à vis the Soviet Union, but also about ensuring American dominance in the marketplace. “Cold War at 30,000 Feet” is a fascinating account of the Anglo-American rivalry carried out under the larger cooperative efforts to oppose the Soviet Union in the cold war. It adds an important new perspective on the “special relationship” between the U.S. and Great Britain in the twentieth century.
دانلود کتاب «جنگ سرد در ارتفاع 30000 پا: مبارزه انگلیسی-آمریکایی برای برتری هوانوردی»
