دانلود کتاب China’s Great Economic Transformation (به فارسی: تحول بزرگ اقتصادی چین) نوشته شده توسط «Loren Brandt – Thomas G. Rawski»
اطلاعات کتاب تحول بزرگ اقتصادی چین
موضوع اصلی: اقتصاد
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Cambridge University Press
نویسنده: Loren Brandt – Thomas G. Rawski
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2008
تعداد صفحه: 930
حجم کتاب: 5 مگابایت
کد کتاب: 0521885574 , 9780521885577 , 9780511396809 , 9780521712903 , 0521712904
نوبت چاپ: 1
توضیحات کتاب تحول بزرگ اقتصادی چین
نویسندگان با خلاصه‌سازی محیط اقتصادی چین قبل از اصلاحات آغاز شده توسط دنگ شیائوپینگ در سال 1979 شروع می‌کنند. نوآوری‌های محصول و فرآیند به نفع صرفاً “اجرای طرح” کنار گذاشته شدند، مگر اینکه نوآوری به طور خاص دستور داده شود. بنابراین، هم محصولات و هم فرآیندها قدیمی بودند. ملاحظات امنیتی جابجایی کارخانه ها به مناطق داخلی را طی دهه های 1950 و 1960 الزامی کرد. اهداف ایدئولوژیک هزینه های اقتصادی مانند محدود کردن تجارت در مقیاس کوچک برای محافظت از شهروندان در برابر شر سرمایه داری، یا بستن مدارس برای فرستادن جوانان شهری به کار در مزارع را تحمیل کرد.
دو عامل رهبران چین را پس از مائو آزار داد. 1) جایگاه آن در شرق آسیا ضعیف بود – ژاپن، کره جنوبی، تایوان و هنگ کنگ بسیار جلوتر بودند. 2) مشکلات مزمن تامین غذا، خاطرات قحطی سال 1959 با 30 تا 40 میلیون مرگ ناشی از آن، بیشترین فشار و پذیرش را برای اصلاحات آغاز شده در بخش کشاورزی ایجاد کرد. بسیاری از چینی‌ها زحمت کار در مزارع را به خود ندادند، زیرا هیچ پاداشی برای دست‌های اضافی در سیستم کمون وجود نداشت. علاوه بر این، بسیاری از کارگران بالقوه خود از سوء تغذیه رنج می بردند. تغییر به کشاورزی خانگی از تلاش‌های جمعی انگیزه‌های جدیدی به همراه داشت، افزایش تغذیه به انرژی و کارگران افزود – نتیجه میلیون‌ها روستایی بود که به دنبال شغل بیرون در مناطق روستایی بودند. کارگران مازاد رستوران‌ها، فروشگاه‌ها، مدارس خصوصی و غیره را ایجاد کردند.
قیمت‌های دوگانه (تثبیت‌شده در سطوح تعیین‌شده توسط دولت برای تولید سهمیه‌ای، سطح بازار برای هر گونه مازاد) باعث ایجاد تغییر و افزایش تولید بدون اختلالات عمده‌ای مانند ناتوانی جمعیت برای خرید هر کالایی شد (مثلاً روسیه، سال‌ها بعد؛ به حداقل رساندن مبارزات سیاسی) و همچنین تخصص منطقه ای و انتقال تولید به سایر حوزه ها را تشویق کرد. (قبلاً بر خودکفایی در مناطق و مناطق تأکید شده بود، با مجوزهای اقامتی که مهاجرت را محدود می‌کردند.) مناطق اقتصادی ویژه به‌عنوان آزمایش‌های کنترل‌شده در قوانین آرام ایجاد شدند – آنها همچنین این کارگران تازه در دسترس را جذب کردند و اغلب توسط کارآفرینانی از تایوان و هنگ رهبری می‌شدند. کنگ تجربه صادرات این مناطق ویژه همچنین کارگران و مدیران چینی را با روش‌ها، استانداردها و قیمت‌های جهانی در ارتباط قرار دادند. در نهایت 150 تا 200 میلیون چینی روستایی به این مناطق اقتصادی در حال گسترش مهاجرت کردند.
سیاست‌های پیش از اصلاحات به دولت محلی اجازه آزمایش و تغییر در دستورالعمل‌های کلی تعیین‌شده توسط رهبری مرکزی را می‌داد. این امر به رهبران ملی اجازه داد تا ائتلاف هایی از مقامات همفکر را تشکیل دهند تا هم شایستگی تفکر خود را نشان دهند و هم برای حمایت و گسترش لابی کنند. این انعطاف پذیری در طول اصلاحات اقتصادی با اصول راهنما جدید ادامه یافت. چین از طریق مقررات دقیق (مثلاً ثبت فدرال ایالات متحده) عمل نمی کند، بلکه از طریق سخنرانی های رهبری که به خوبی تبلیغ می شود که مردم و رهبران محلی تفسیر می کنند. مقامات محلی همچنین اکثر شرکت های دولتی (SOE) را کنترل می کردند. پس از شروع اصلاحات، عملکرد اقتصادی منطقه به جای معیارهای ایدئولوژیک قبلی که شانس ارتقا یا جایگزینی مقامات را تعیین می کرد، داور موفقیت شد. این تغییرات مدیران دولتی را به قهرمانان رشد تبدیل کرد، روابط مربی و دانشجو را تشویق کرد و تیم‌های مطالعه را به استان‌ها و شهرهای پیشرو فرستاد تا موفقیت‌های آنها با سرعت بیشتری گسترش یابد.
بازنشستگی دنگ شیائوپینگ و دیگر “رهبران انقلابی” منجر به تغییر رهبری نسل‌ها (که در دوران انقلاب فرهنگی با تحصیلات محدود و تعصبات قوی حذف شد) و تسریع تغییرات با انتصاب افراد جوان‌تر با تحصیلات و/یا تجارت بیشتر در خارج از کشور انجامید. تجربه. در آغاز اصلاحات، تجارت خصوصی در بلاتکلیفی قانونی فعالیت می کرد. برخی از کارآفرینان شرکت های خود را به صورت گروهی پنهان می کردند، برخی دیگر از افراد یا آژانس های قدرتمند محافظت می کردند. ضمانت‌های قانونی کامل تا سال 2000 ارائه نشد و قانونی‌سازی مالکیت خصوصی تا سال 2007 کامل نشد. شرکت‌های دولتی از «عملیات» دولتی به «مالک» تبدیل شدند و سپس تعداد آنها به سرعت از 6/77 درصد تولید صنعتی در سال 1978 به 2/15 درصد کاهش یافت. در سال‌های 2004-2005، زمانی که دولت به مناطق مورد علاقه استراتژیک محدود شد – به عنوان مثال. به استثنای لباس به طور کلی، از “بیگ بنگ” (مثلاً رویکرد روسیه سال ها بعد) اجتناب شد، تا حدی به این دلیل که واقعیت های سیاسی از نظر تاریخی آن را دشوار کرده بود. چین همچنین فاقد بازارهای سرمایه و حقوق مالکیت روشنی است که برای تغییر کامل نیاز است.
“تحول بزرگ اقتصادی چین” تقریباً به جزئیات آموزش نمی‌پردازد و هیچ جزئیاتی در مورد مراقبت‌های بهداشتی آن ارائه نمی‌دهد. با این حال، آنچه ارائه شده است، هنوز بسیار جالب است. طبق یونسکو، در سال 2002، میانگین کلاس در چین 34.5 در مقاطع ابتدایی، 56.7 در مدارس متوسطه پایین بود. در سطح ابتدایی شهر، نزدیک به 43 درصد از معلمان تحصیلات دانشگاهی داشتند. از میان 9 کشور بزرگ جهان، چین از نظر درصد تولید ناخالص داخلی که صرف آموزش می شود، رتبه هفتم را دارد. حدود 60 درصد از دبیرستان فارغ التحصیل شده اند. (مشکل است
Two factors galled China’s leaders after Mao. 1)Its standing within East Asia was weak – Japan, South Korea, Taiwan, and Hong Kong had raced far ahead. 2)Chronic food supply problems, memories of the 1959 famine with its 30-40 million deaths created the greatest pressure and receptivity to reforms beginning in the farm sector. Many Chinese didn’t bother to work in the fields because there was no reward for additional hands in the commune system; in addition, many potential workers were themselves suffering from malnutrition. Changing to household farming from collective efforts brought new incentive, the increased nutrition added energy and workers – the outcome was millions of villagers looking for outside employment in rural areas. The excess workers created local restaurants, stores, private schools, etc.
Dual prices (fixed at government-set levels for quota production, market levels for any excess) encouraged change and increased output without major disruptions such as the population being unable to afford any goods (eg. Russia, years later; minimized political struggle) and also encouraged regional specialization and the transfer of production to other areas. (Formerly self-sufficiency within areas and regions had been emphasized, supported by residential permits limiting migration.) Special economic zones were created as controlled experiments in relaxed rules – they also attracted these newly available workers and often were led by entrepreneurs from Taiwan and Hong Kong experienced in exporting. These special zones also brought Chinese workers and managers into contact with world methods, standards, and prices. Eventually 150-200 million rural Chinese migrated to these expanding economic zones.
Pre-reform policies allowed local government experimentation and variation within broad guidelines set by the central leadership. This allowed national leaders to assemble coalitions of like-minded officials to both demonstrate the merits of their thinking and lobby for support and expansion. This flexibility continued during economic reforms, with new guiding principles. China does not operate through detailed regulations (eg. the U.S. Federal Register), but via well-publicized speeches of the leadership which the populace and local leaders interpret. Local officials also controlled most State Owned Enterprises (SOEs). After reforms began, area economic performance became the arbiter of success instead of the previous ideological benchmarks determining officials’ chances of promotion or replacement. These changes made public administrators champions of growth, encouraged mentor-student relationships, and sending study teams to leading provinces and cities so their successes could more rapidly spread.
The retirement of Deng Xiaoping and other “revolutionary leaders” led to generation-skipping leadership change (omitted those of the Cultural Revolution era with limited education and strong biases) and the acceleration of change by appointing younger individuals with greater overseas study and/or business experience. At the start of reform, private business operated in legal limbo. Some entrepreneurs disguised their firms as collectives, others purchased protection from powerful individuals or agencies. Full legal guarantees were not provided until 2000, and legalization of private property did not become complete until 2007. SOEs evolved from government “operating” to “owning,” and then their numbers rapidly decreased from 77.6% of industrial production in 1978 to 15.2% in 2004-05 as the government slimmed down to areas of strategic interest – eg. excluding clothing. Overall, the “Big Bang” (eg. Russia’s approach years later) was avoided, partly because political realities historically had made that difficult; China also lacked the capital markets and clear ownership rights required for total changeover.
“China’s Great Economic Transformation” does not go nearly into as much detail on education, and offers no detail on its health care. What is provided, however, is still quite interesting. Per UNESCO, in 2002 China’s average class size was 34.5 in primary grades, 56.7 in lower secondary schools. At the city primary level, nearly 43% of teachers had some college education. Of the world’s nine largest nations, China ranks 7th in the percent of GDP spent on education. About 60% graduate from high school. (It is difficult to correlate data from China to the U.S. because of differing and unclear definitions.)
Finally, as for science and technology, China was held back by the Cultural Revolution, and now spends only about half the proportion of GDP as the U.S. However, it is rapidly expanding with U.S. assistance in eg. drug research and software development, as well as mandated technology transfers being part of major partnerships (eg. autos and airplanes).
Bottom Line: “China’s Great Economic Transformation” is an outstanding contribution to understanding major organizational change and economic development.
دانلود کتاب «تحول بزرگ اقتصادی چین»
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.