دانلود کتاب The Origins of American Literature Studies: An Institutional History (به فارسی: خاستگاه مطالعات ادبیات آمریکا: تاریخ نهادی) نوشته شده توسط «Elizabeth Renker»
اطلاعات کتاب خاستگاه مطالعات ادبیات آمریکا: تاریخ نهادی
موضوع اصلی: تاریخ
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Cambridge University Press
نویسنده: Elizabeth Renker
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2007
تعداد صفحه: 233
حجم کتاب: 2 مگابایت
کد کتاب: 0521883458 , 9780521883450 , 9780511367823
نوبت چاپ: 1
توضیحات کتاب خاستگاه مطالعات ادبیات آمریکا: تاریخ نهادی
رنکر شرحی از ظهور و سقوط مطالعات ادبی آمریکایی ارائه می دهد (او تاریخ ظهور نامشخص آنها را بین سال های 1880-1930، و سپس دوره ثبات نسبی بین سال های 1930-1980 می داند) اما برای این خواننده جالب تر شرح او است. ظهور و سقوط خود فرهنگ دانشگاهی از دوران استاد و برنامه درسی کلاسیک تا عصر کنونی “تجزیه انضباطی” که او آن را آغازی برای پایان نه تنها مطالعات آمریکایی، بلکه پایان دورانی میداند. می تواند هر برنامه درسی قابل شناسایی، ثابت یا انعطاف پذیر باشد.
تمرکز رنکر در آخرین فصل کتابش بر آنچه که او «هزارهها» مینامد (دانشآموزانی که بین سالهای 1980 تا 2000 متولد شدهاند، بهعنوان «نمایشگر» و «نسل خالص») برایم جذاب است. رنکر در بیست صفحه آخر نتیجه گیری خود از تغییری که اکنون یا در شرف وقوع در موسسات آموزش عالی در نتیجه هجوم این شرکت کنندگان جدید در زندگی آموزشی است، بحث می کند. او پیشنهاد میکند که این نسل جدید شرکتکنندگان، که به فناوری وابسته هستند (توانایی مشارکتی آنها که توسط گروههای دانش یا ویکیها نشان داده شده است)، دیگر خود را بهعنوان مصرفکنندگان منفعل دانش، بلکه بهعنوان خالق (یا همآفریننده) محتوا مینگرند. و اینکه خود مفهوم نویسندگی/اقتدار (آنچه به عنوان دانش به حساب می آید، چه کسی آن را ایجاد می کند، چه کسی حق ایجاد آن را دارد، چه کسی اطلاعات را کنترل و توزیع می کند) تا حد زیادی توسط شیوه های جدید لغو شده است. در نتیجه، نسخه قدیمی سواد با نسخه جدید سواد جایگزین می شود. شاید جالبتر از همه پیشنهاد رنکر مبنی بر اینکه ما در انتهای عصر متن متعارف و فیلم پرفروش و همچنین پایان عصر تولیدکننده و ذوقساز دانش حرفهای زندگی میکنیم. و در آغاز عصری که در آن فراوانی و آماتوریسم حاکم است و نویسندگان، هنرمندان و ذوقسازان خاص به «بازارهای خاص» میپردازند. در مجموع، رنکر پیشنهاد میکند که زمان فرهنگ از بالا به پایین گذشته است، و ما اکنون در زمانی زندگی میکنیم که فرهنگ از پایین به بالا ایجاد میشود و تولید و مصرف دیگر اصطلاحات متقابل انحصاری نیستند.
سرمقاله:
بسیاری از این دگرگونیهای پیشبینیشده در حوزه دانشگاهی، تغییراتی هستند که خود دانشگاهیان (بهویژه دانشگاهیان چپ جدید در رشتههایی مانند مطالعات فرهنگی) از آنها استقبال خواهند کرد، زیرا تغییراتی هستند که کار خود آنها به ایجاد آنها کمک کرده است.
من شک دارم که دانشگاه آنطور که ما می شناسیم – یعنی نهادی که قدرت اعتبار بخشیدن به دانش پژوهان و مشروعیت بخشیدن به بورسیه ها را دارد – به کلی از بین برود. با این حال، با افزایش وضعیت جوامع و فرهنگهای دانش جایگزین، به نظر میرسد که وضعیت جوامع و فرهنگهای دانشی مورد تایید نهادی کاهش یابد. همیشه سنت گراهایی وجود خواهند داشت که خواهان تحصیلات و مدرک دانشگاهی هستند و بنابراین، اگرچه کاهش یافته است، اما این مؤسسه پابرجا خواهد ماند، اما این تنها یک گزینه توسعه شخصی و حرفه ای در میان بسیاری خواهد بود. من فکر میکنم افراد متفکر زیادی وجود دارند که دقیقاً به این دلیل که به هیچ نهادی وابسته نیستند، کار اصلی را انجام میدهند. و واقعاً، همانطور که کتاب رنکر به ما یادآوری میکند، ایده دانش نهادینهشده و شیوههای دانش نسبتاً جوان است (برای برخی رشتهها کاملاً جوان). در اکثریت تاریخ بشر، کار فرهنگ توسط آماتورها انجام شده است. من گمان می کنم که همیشه کسانی هستند که ایمنی و امنیت نسبی زندگی و یادگیری نهادی را به جایگزین ترجیح می دهند. و من گمان میکنم که (برخی از) این گونههای نهادی مؤسسه را دوست دارند، زیرا به آنها اجازه میدهد خود را نخبگانی فرهیخته و دانش و فرهنگ را چیزی بدانند که متعلق به آنها و همنوعان مقدسشان است. اما دانش و فرهنگ و انسانها زمانی حیاتی هستند که در درون نهاد قرار نگیرند یا آلوده به بوی تعفن این نهاد نباشند. رنکر همچنین بسیار خوب است که به ما یادآوری کند که مؤسسات واقعاً با وابستگی و اتکا به فرهنگ شرکتی که مدعی نقد آن هستند، اما در واقع تقلید می کنند (و برای تأمین مالی به آن تکیه می کنند) چقدر در معرض خطر هستند. گذشته و آینده متعلق به نسل جدید است، افراد غیروابسته (که بیشتر از آکادمی های حرفه ای با واقعیت ها و شیوه های جهانی در ارتباط هستند و انسان های دیگر) که از اخلاق خود پیروی می کنند و به متخصصان سازمانی بی اعتماد هستند (در رسانه های خبری). در فیلم، در نشر، در آموزش، در سیاست…) که به نظر می رسد تنها هدف آنها حفظ وضعیت موجود نهادهای خود و ادامه دادن موقعیت به یکدیگر است. اینجا به ظهور (دوباره) amatore نویسنده و محقق!
کارشناسان حرفهمحور، انسانگرایان نهادی منزوی، که در دانشگاههای تحقیقاتی با بودجههای فراوان، در مکانی امن از انسانیت زندگی میکنند. آنها در جوامع ممتازی زندگی میکنند که خودشان ساختهاند، و با وجود اینکه آزادند تا آنجا که میخواهند لیبرال باشند (مارکسیست)
I am particularly intrigued by Renker’s focus in the last chapter of her book on what she calls “the Millenials” (those students born between 1980-2000 aka “screenagers” and “Net Generation” ). In the last twenty pages or so of her conclusion Renker disusses a reversal now or about to occur in the institutes of higher learning as a result of the influx of these new participants in educational life. She suggests that this new generation of participants, affiliated as they are with technology (their participatory prowess evidenced by knowledge collectives or wikis), no longer view themselves as passive consumers of knowledge but as creators (or co-creators) of content. And that the very notion of authorship/authority (what counts as knowledge, who creates it, who is entitled to create it; who controls and distributes information) has largely been undone by new practices. As a result, an old version of literacy is being replaced by a new version of literacy. Perhaps most interesting of all is Renker’s suggestion that we are living at the tail end of the age of the canonical text and the blockbuster film as well as the end of the age of the professional knowledge producer and tastemaker; and at the beginning of an age where abundance and amateurism are the rule and where niche writers, artists, and tastemakers cater to “niche markets”. In sum, Renker is suggesting that the time of top-down culture is past, and that we now live in a time when culture is created from the bottom up and production and consumption are no longer mutually exclusive terms.
Editorial:
Many of these predicted transformations of the academic sphere are changes that academics themselves (particularly new left academics in fields like cultural studies) will welcome because they are changes that their own work has helped to bring about.
I doubt that the university as we know it — that is as an institution that has the power to accredit scholars & legitimize scholarship — will altogether vanish; however, as the status of alternative knowledge communities and cultures rise it seems inevitable that the status of institutionally sanctioned knowledge communities and cultures will decline. There will always be traditionalists who want a university education and degree and so, although diminished, the institution will persist, but it will be just one personal and professional development option among many. I think there are plenty of thoughtful individuals who do original work precisely because they are not affiliated with any institution. And really, as Renker’s book reminds us, the idea of institutionalized knowledge and knowledge practices is relatively young (for some disciplines quite young). For the majority of human history the work of culture has been done by amateurs. I suspect that there will always be those who prefer the relative safety and security of institutional living and learning to the alternative. And I suspect that (some of) these institutional types like the institution because it allows them to think of themselves as a cultured elite and knowledge and culture as something that belongs to them and their hallowed fellows. But knowledge and culture and humans are most vital when they are not contained within or contaminated by the stink of the institution. Renker is also very good at reminding us how compromised institutions really are by their affiliation with and reliance upon the corporate culture that they purport to critique but that they, in actuality, mimic (and rely upon for funding). The past and the future belong to the new breed, the unaffiliated individuals (who are more in touch with global realities and practices and other humans than professional academes will ever be) who follow their own ethic and are distrustful of institutional professionals (in news media, in film, in publishing, in education, in politics…) whose sole objective seems to be to maintain the status quo of their institutions and continue to confer status upon one another. Here here to the rise (again) of the writerly and scholarly amatore!
The profession-oriented experts, the insulated institutional humanists, situated as they are at research universities with loads of funding live at a safe remove from humanity. They live in privileged status societies of their own making, and though they are free to be as liberal as they want to be (marxist if they like), they are also curiously ineffective when it comes to real politics because they only impact those that occupy the same privileged social station that they do. The return of the amatore would (ideally) signal a deliverance of the humanities from these “experts” and return them to real humans interested not in building and managing status communities but in building and managing communities based on common concerns and common political objectives.
دانلود کتاب «خاستگاه مطالعات ادبیات آمریکا: تاریخ نهادی»
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.