دانلود کتاب Blair’s Britain, 1997-2007 (به فارسی: بریتانیای بلر، 1997-2007) نوشته شده توسط «Anthony Seldon»
اطلاعات کتاب بریتانیای بلر، 1997-2007
موضوع اصلی: تاریخ
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Cambridge University Press
نویسنده: Anthony Seldon
زبان: English
فرمت کتاب: pdf (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 2007
تعداد صفحه: 709
حجم کتاب: 6 مگابایت
کد کتاب: 0521882931 , 9780521882934 , 9780521709460 , 0521709466
نوبت چاپ: 1
توضیحات کتاب بریتانیای بلر، 1997-2007
این یک بررسی مفید، اگر جانبدارانه باشد، از وضعیت بریتانیا پس از ده سال حکومت کارگری بلر است. مشارکت کنندگان شامل یک قاضی، بسیاری از اساتید و مدیر مؤسسه خدمات یونایتد رویال است. یکی از آنها، پروفسور لارنس فریدمن، سخنرانی بلر در سال 1999 در شیکاگو را نوشت و خواستار سیاست خارجی مداخله جویانه تر شد. یک سوم کتاب نحوه عملکرد بلر را شرح می دهد، از جمله مقاله ای در مورد “رهبری” او، اما مفید نیست. با این حال، فصل های مربوط به تأثیرات سیاست های حزب کارگر آشکارتر است.
صنعت تولید ما فقط 15 صفحه دارد. سرمایه گذاری به عنوان سهم از تولید ناخالص داخلی در سال 2003-2005 کمتر از سال 1976-1976 بود. مؤسسه ملی تحقیقات اقتصادی و اجتماعی در سال 2005 گزارش داد که از سال 1997 «هیچ بهبود آشکاری» در بهره وری وجود نداشته است. سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه از فرانسه، آلمان و ایالات متحده آمریکا عقب مانده است و در سال 2004 به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی کمتر از در سال 1995
در سال 2006، یک سوم از بزرگسالان در سن کار هنوز فاقد هر گونه مهارت شناخته شده بودند. رسوایی فقر به ندرت کاهش یافت: واحد حقوق کم گزارش داد که دو میلیون کودک به طور غیرقانونی کار می کنند که بیشتر آنها فرزندان مهاجران هستند. لایحه ای برای سخت تر کردن کار برای استثمار نیروی کار خارجی برای اربابان باند به دلیل عدم حمایت از بین رفت.
همانطور که رابرت تیلور اشاره می کند، جهانی شدن نابرابری ها را در داخل و بین ملت ها افزایش می دهد و حزب کارگر «با اشتیاق سرمایه داری جهانی را پذیرفت». در سال 1997، ثروتمندترین هزار نفر دارای 98.99 میلیارد پوند بودند. در سال 2007، 359943 میلیارد پوند، 263 درصد افزایش یافت. صندوق بین المللی پول خاطرنشان کرد که بریتانیا به اندازه جزایر کیمن که بهشت مالیاتی است برای سرمایه خارجی جذاب است. پیتر سینکلر نتیجه می گیرد که «بزرگترین دستاورد حزب کارگر تحکیم انقلاب پیشینیان محافظه کارشان بود».
فیلیپ استفنز از فایننشال تایمز در مورد “سرمایه گذاری بی سابقه در بهداشت و آموزش” می نویسد، اما نمی پرسد که چقدر مستقیماً از طریق طرح های مالی خصوصی و مشارکت های عمومی خصوصی به شرکت های خصوصی وارد شده است. بلر ادعا کرد که PFIها و PPPها به نیاز به سرمایه گذاری عمومی در آن مناطق پایان می دهند – که همانطور که استفان گلیستر اظهار می کند “به وضوح مزخرف” بود. سینکلر به “میراث سم مالی PFI ها برای تراست های بهداشتی که وادار به ورود به آنها شده بودند” اشاره می کند. تا سال 2010، NHS 2 میلیارد پوند برای پوشش هزینه های سالانه طرح های PFI پرداخت خواهد کرد. براون بزرگترین طرح PPP را در متروی لندن اجرا کرد که فاجعه بار بود.
تیم نیوبرن و رابرت رینر خاطرنشان می کنند که کانادا، اسکاتلند، بلژیک، آلمان و ژاپن همگی به کاهش جرم و جنایت بدون افزایش حبس دست یافته اند. آنها “حملات فزاینده بی رحمانه و خشن دولت به آزادی های مدنی” را محکوم می کنند.
هدف گذاری در آموزش و پرورش و استرس بر تنوع مدارس اشتباه بود، و در نتیجه برای همه رایگان بود (از جمله مزخرفات مدارس مذهبی، که در کتاب ذکر نشده است). گزارش سال 2007 یونیسف در مورد بهزیستی کودکان ما را در بین 21 کشور «توسعه یافته» بیست و یکمین یافت.
تیموتی گارتون اش می نویسد، “حمله و اشغال عراق ثابت شده است که یک فاجعه است… جامع ترین فاجعه سیاست خارجی بریتانیا از زمان بحران سوئز در سال 1956.” در یک نظرسنجی در مارس 2007، اکثریت از خروج فوری نیروهای بریتانیا از عراق و افغانستان حمایت کردند. دو سوم بر این باور بودند که بریتانیا بیش از حد توسعه یافته است و نباید «درگیر هیچ درگیری خارجی شود، مگر اینکه کاملاً مشخص باشد که این کار به نفع خود بریتانیاست».
ویراستار، آنتونی سلدون، استاد کالج ولینگتون، آنچه را که اکثر ما فاجعه می‌دانیم – آکادمی‌های شهر، رقابت در NHS، خصوصی‌سازی‌ها، PFI و حفظ قوانین ضد اتحادیه‌های کارگری تاچر را «موفقیت» می‌داند. این یک دیدگاه از خود راضی است. حزب کارگر تحت رهبری بلر به تخریب بریتانیا توسط تاچر ادامه داد و براون هم اکنون به آن ادامه می دهد.
Our manufacturing industry gets just 15 pages. Investment as a share of GDP was lower in 2003-5 than it had been in 1976-8. The National Institute for Economic and Social Research reported in 2005 that there had been ‘no obvious improvement’ in productivity since 1997. Investment in R&D has lagged behind France, Germany and the USA, and was actually lower in 2004 as a percentage of GDP than in 1995.
In 2006, a third of working-age adults still lacked any recognised skills. The scandal of poverty was scarcely lessened: the Low Pay Unit reported that two million children were working illegally, mostly the children of immigrants. A Bill to make it harder for gang masters to exploit foreign labour fell through lack of support.
Globalisation increases inequalities within and between nations and the Labour Party `embraced global capitalism with enthusiasm’, as Robert Taylor notes. In 1997, the richest thousand owned £98.99 billion; in 2007, £359,943 billion, up 263%. The International Monetary Fund pointed out that Britain was as attractive to foreign capital as the Cayman Islands, a tax haven. Peter Sinclair concludes that Labour’s “greatest achievement was to consolidate the revolution of their Conservative predecessors.”
Philip Stephens of the Financial Times writes of the `unprecedented investment in health and education’, but doesn’t ask how much went straight through to private companies, via Private Finance Initiatives and Public Private Partnerships. Blair claimed that PFIs and PPPs would end the need for public investment in those areas – which was, as Stephen Glaister comments, `plainly nonsense’. Sinclair notes the PFIs’ `legacy of financial poison for the health trusts that had been induced to enter them’. By 2010, the NHS will be paying £2 billion to cover the charges the annual charges on PFI schemes. Brown forced the biggest ever PPP scheme on the London Underground, which has been a disaster.
Tim Newburn and Robert Reiner note that Canada, Scotland, Belgium, Germany and Japan all achieved crime drops without imprisonment increases. They deplore the government’s `increasingly ruthless and shrill attacks on civil liberties’.
Target-setting in education and the stress on diversity of schools were misguided, resulting in a free-for-all (including the nonsense of faith schools, not mentioned in the book). UNICEF’s 2007 report on child well-being found us 21st out of 21 `developed’ countries.
Timothy Garton Ash writes, “the invasion and occupation of Iraq has proved to be a disaster … the most comprehensive British foreign policy disaster since the Suez crisis of 1956.” In a March 2007 poll, majorities supported the immediate withdrawal of British troops from Iraq and Afghanistan. Two-thirds thought that Britain was over-extended and that it should not “become involved in any foreign conflict unless it is absolutely clear that it is in Britain’s own interest to do so.”
The editor, Anthony Seldon, Master of Wellington College, sees as `successes’ what most of us see as disasters – the city academies, competition in the NHS, privatisations, PFI and keeping Thatcher’s anti-trade union laws. This is a smug, establishment view. Labour under Blair continued Thatcher’s destruction of Britain, and Brown continues it now.
دانلود کتاب «بریتانیای بلر، 1997-2007»
