دانلود کتاب Evolution from Space: A Theory of Cosmic Creationism (به فارسی: تکامل از فضا: نظریه آفرینش کیهانی) نوشته شده توسط «Sir Fred Hoyle – Chandra Wickramasinghe»
اطلاعات کتاب تکامل از فضا: نظریه آفرینش کیهانی
موضوع اصلی: تجهیزات هوافضا
نوع: کتاب الکترونیکی
ناشر: Simon & Schuster (Paper)
نویسنده: Sir Fred Hoyle – Chandra Wickramasinghe
زبان: English
فرمت کتاب: djvu (قابل تبدیل به سایر فرمت ها)
سال انتشار: 1984
تعداد صفحه: 187
حجم کتاب: 2 مگابایت
کد کتاب: 9780671492632 , 0671492632 , 067145031X
توضیحات کتاب تکامل از فضا: نظریه آفرینش کیهانی
سر فرد هویل استاد فرضیه جسورانه بود. رکورد موفقیت او، اگرچه البته کامل نبود، … و در واقع اکثراً اشتباه بود، در واقع بسیار خارق العاده بود، هم از نظر موفقیت های گاه و بیگاه و هم از نظر تخیل مبتنی بر علمی. در حقیقت، تعداد کمی از فرضیه‌ها باعث می‌شوند که افراد خوش‌بینانه‌تر باشند و هر چه جسورتر باشند، نمره بدتری به دست می‌آورند. با این حال هیچ چیزی جرات نکرد، چیزی به دست نیاورد.
کارل سیگان یک بار گفت: “تخیل اغلب ما را به دنیاهایی می برد که هرگز نبوده اند. اما بدون آن ما به جایی نمی رسیم.” فرضیه های هویل ممکن است اغلب اشتباه باشند، اما در پیشبرد علم نقش دارند.
این کتاب یکی از بحث‌برانگیزترین کتاب‌های هویل است، زیرا او در آن با وقاحت قصد داشت که دماغه زیست‌شناسی را تغییر دهد. درون هویل ضربات لفاظی مختلفی به داروینیسم تکاملی زد. و، همانطور که در طول سال‌های تند «جنگ‌های فرهنگی» بر سر خلاقیت نو، پیش از جهش آن به «طراحی هوشمند» اتفاق افتاد، زمان‌بندی بد هویل (یا عمدی بود؟) باعث خشم دانشمندان همکار او شد.
انتقاد هویل از داروینیسم، که گاهی اوقات در جهل و ناآگاهی توسط آفرینش‌گرایان به عنوان شاهدی پشتیبان نقل می‌شود، با این حال، بیش از آن‌که به‌تدریج باشد، مبهم‌تر بود. علیرغم برخی کلمات تند برای جریان اصلی نئوداروینیسم، او هرگز آفرینش گرایی را تأیید نکرد و نظریه های جایگزین او در واقع بسیار مبتنی بر مکانیسم های اصلی داروینی بود. مسلماً با دوز زیادی از تهاجم رتروویروس‌های فرازمینی برای متزلزل کردن ترکیب به کار رفته است. عفونت رتروویروس و منشاء فرازمینی پیشنهادی آن دو صفحه فرضیه او هستند.
هویل در واقع در تأکید خود بر نقش رتروویروس و سایر عفونت‌های میکروارگانیسمی ژنوم، به طور خلاصه یک شکاف بزرگ را در «دگم مرکزی میکروبیولوژی» فرض می‌کند (دگم مرکزی اصطلاحی بود که توسط خود پیشگامان DNA ابداع شد). در واقع (دوباره) از زمان خود جلوتر بودند. زمانی که او کار تجربی کمی در مورد میزان این نوع پیاده روی میکروسکوپی نوشت، واقعاً انجام شده بود. امروز اوضاع فرق کرده است. در اینجا نقل قولی از شماره اخیر “نیویورکر” است.
زمانی که توالی ژنوم انسان به طور کامل نقشه برداری شد، در سال 2003، محققان همچنین چیزی را کشف کردند که پیش بینی نمی کردند: بدن ما مملو از خرده های چنین رتروویروس هایی است، قطعاتی از کد شیمیایی که تمام مواد ژنتیکی از آن ساخته شده است. کمتر از دو درصد از ژنوم ما برای ایجاد تمام پروتئین های لازم برای زندگی ما. اما هشت درصد از رتروویروس های شکسته و ناتوان تشکیل شده است که میلیون ها سال پیش توانسته اند خود را در DNA اجداد ما جاسازی کنند. آنها را رتروویروس های درون زا می نامند، زیرا هنگامی که DNA یک گونه را آلوده می کنند، بخشی از آن گونه می شوند.”
من شک دارم که حتی هویل این رقم را تا 8 درصد تصور می کرد. بنابراین «پلانک شماره دو» شاید بهتر از آن چیزی که منتقدان هم‌عصر هویل تصور می‌کردند، از این سال‌ها جان سالم به در برده است.
در مورد “پلانک شماره یک” چطور؟ خوب این هنوز ثابت نشده است. اما در نوامبر 1969، میکروارگانیسم‌های زمینی که به طور تصادفی فضاپیمای Surveyor 3 را قبل از پرتاب آلوده کردند، از داخل دوربین کاوشگر بازیابی شدند و پس از سه سال روی ماه، توسط آپولو 12 زنده و سالم به سیاره خود بازگشتند. ما هنوز باید کشف کنیم. میکروارگانیسم‌های بومی در مریخ، اما شهاب‌سنگ‌های مریخ که در قطب جنوب یافت شده‌اند، نشان می‌دهند که جستجو برای حیات فرازمینی به طور مشخصی هویلین شده است، حتی اگر جستجو هنوز محقق نشده باشد. بنابراین پلانک شماره دو هویل هنوز اثبات نشده است اما قطعا هنوز نمرده است.
هویل احتمالا آخرین خنده را نخواهد داشت، اما به نظر می رسد که شانس تا حدودی به نفع او تغییر کرده است.
Carl Sagan once said “Imagination will often carry us to worlds that never were. But without it we go nowhere.” Hoyle’s hypotheses may often be wrong but they play a role in moving science forward.
This book is one of Hoyle’s most controversial as in it he cheekily aimed to tweak the nose of biology. Within Hoyle made various rhetorical stabs at evolutionary darwinism. And, coming as they did during the hurdy gurdy years of the ‘culture wars’ over neo-creationism, before it mutated into ‘intelligent design’, Hoyle’s bad (or was it deliberate?) timing earned him some ire from fellow scientists.
Hoyle’s critique of Darwinism, sometimes quoted in nieve ignorance by creationists as a supporting witness, was however more bluster than buckshot. Despite some harsh words for mainstream neo-Darwinism, he never endorsed Creationism and his alternate theories were indeed very much based on mainstream Darwinian mechanisms. Admittedly with a large dose of extra-terrestial retrovirus invasion thrown in to shake up the mix. Retrovirus infection and it’s proposed extra-terrestial origins are the two planks of his hypothesis.
Indeed in his emphasis on the role of retrovirus and other micro-organism infection of the genome, in short postulating a major loophole to “the central dogma of micro-biology” (central dogma was a term coined by the DNA pioneers themselves) Hoyle may indeed have been (again) ahead of his time. When he wrote little empirical work on the extent of this kind of microscopic hitch hiking had actually been done. Things are different today. Here is a quote from a recent issue of ‘The New Yorker’.
“When the sequence of the human genome was fully mapped, in 2003, researchers also discovered something they had not anticipated: our bodies are littered with the shards of such retroviruses, fragments of the chemical code from which all genetic material is made. It takes less than two per cent of our genome to create all the proteins necessary for us to live. Eight per cent, however, is composed of broken and disabled retroviruses, which, millions of years ago, managed to embed themselves in the DNA of our ancestors. They are called endogenous retroviruses, because once they infect the DNA of a species they become part of that species.”
I doubt whether even Hoyle imagined the figure to have been as high as 8%. So ‘plank number two’ has survived the years perhaps better than Hoyle’s contemporaneous critics may have ever imagined.
What about ‘plank number one’? Well this is still unproven. But in November, 1969, terrestial microorganisms that accidentally infected the Surveyor 3 spacecraft before launch were recovered from inside the probe’s camera and returned alive and well to their home planet, after three years on the moon, by Apollo 12. We have still to discover indigenous micro-organisms on Mars, but the Mars meteorites found in Antarctica, indicate that the search for extra-terrestial life has taken a distinctly Hoylean turn, even if the search still remains unfulfilled. So Hoyle’s plank number two is still unproven but it definitely ain’t dead yet.
Hoyle probably won’t have the last laugh, but the odds seem to have turned somewhat in his favour.
دانلود کتاب «تکامل از فضا: نظریه آفرینش کیهانی»
برای دریافت کد تخفیف ۲۰ درصدی این کتاب، ابتدا صفحه اینستاگرام کازرون آنلاین (@kazerun.online ) را دنبال کنید. سپس، کلمه «بلیان» را در دایرکت ارسال کنید تا کد تخفیف به شما ارسال شود.